Kawa w mundurze

Nie umiem powiedzieć, kiedy się poznaliśmy. Po tym jak wróciłam do pracy, po prostu wpadał do mnie służbowo. To koleżanka z pokoju zaczęła z nim żartować, zagadywać. 

Potem dziewczyny się śmiały, że jak rozmawia ze mną to się czerwieni. Zauważyły, że patrzy mi prosto w oczy, nie ucieka nigdy wzrokiem. Schlebiało mi, że gdy się pojawiałam w pobliżu, zawsze wychwycił mnie wzrokiem z tłumu. 

Bywał u mnie w pracy, wypijaliśmy służbową kawę, omawialiśmy tematy, żartowaliśmy trochę i tyle.

Niekoniecznie w moim typie, ale... z czasem zaczął mnie pociągać. I to coraz bardziej. Ostatnio to już czuć było między nami iskry. Zaczęłam więc go unikać. On mnie wyraźnie też. Spojrzenia mówiły jedno, ale trzymaliśmy dystans.

I impreza firmowa. Zaprosili też jego firmę, bo mocno współpracuje z naszą. Był. Szybko się złapaliśmy wzrokiem. A potem jeden mój drink, drugi, jego jedno, a potem drugie piwo. Rozmawialiśmy... Zaczął...

A., Ty wiesz jak na mnie działasz, prawda? 

Wiem, bo Ty na mnie też. 

Co z tym zrobimy? 

Masz żonę i dzieci, ja męża i dzieci. Co możemy zrobić? Nic. 

Nie powiem, żeby mi się to podobało, ale wiem, że masz rację.

Teraz służbowe sprawy załatwiamy przez telefon. To dobrze. Drugi raz do tej samej rzeki nie wejdę. 

To mój czas

...To mój czas, wciąż się rozwijam ciągle biegnę dalej.... Chcę w tym trwać być z sobą w zgodzie jeszcze doskonalej.... Mam swój świat zjednana z sobą jeszcze doskonalej co dnia...

To od pewnego czasu mój refren. Dobrze mi tu gdzie teraz jestem. Podobno to po mnie widać. Do tego stopnia, że znajomi pół żartem pół serio pytają męża, czy ma nową żonę, że  zdecydowanie na plus i w ogóle...

A ja w tym wszystkim... Niech tak zostanie, niech zły czas nie wraca, niech będzie jak jest. 

Po 40-stce

O kobiecie czterdziestoletniej napisano już wiele. Że przebudzenie, że świadomości siebie, pewność i rozeznanie w tym co chce a czego nie, no i mityczna wielka ochota na seks. Tak, w moim przypadku zdecydowanie bardziej mityczna niż faktyczna. 

Nie, mąż nie jest zadowolony. Ja też nie, ale co mam zrobić kiedy moje ciało śpi i żadne działania nie przynoszą efektu...

A jeśli to już koniec?

Będzie mi brakowało...

Czekania, Adrenaliny, Opowieści, Rozmów, Wkurzania się i Godzenia, Gór z nim tuż obok, Jego charyzmy, Seksu, pasji, siły, Wspierania, Spojrzeń gdy myślał, że nie widzę albo nie dostrzegam, Pewności, że przecież coś na pewno wymyśli...

Obawiam się, że miał rację...

Pytania

Rozbiera mnie, ale nie z ubrań. 

Powoli, czasem gwałtowniej, ale skutecznie. 

Jeszcze nie doszliśmy do sedna, jednak czuję, że jesteśmy blisko. To co wyłania się spod tych wszystkich grubych swetrów, koszulek z meszkiem, majtek z nogawkami, rajstop min. 60 den, narzutek, kamizelek... to ja. Taka jaką siebie lubiłam. Moja. 

I coraz mniej ta "ja" i "moja" podobam się mężowi. Czuję jak zwiększa dystans, ogranicza i dawkuje czułość, okopuje się w sobie. 

Nie wiem co zrobić...

Pamiętam...

Nagą, swoim ciałem oparłeś mnie o drzwi. Ręce splotłeś ze swoimi nad moją głową. Nogę wsunąłeś między moje uda, biodrem dociskając do framugi. I zanim nawet zdążyłam pomyśleć, co może być dalej... Zrobiłeś klika kroków w tył, przyjrzałeś się mi się nagiej i jęknąłeś. Podobałam Ci się taka... A potem wziąłeś za rękę i pociągnąłeś na łóżko. 

Ciąg dalszy jest już tylko jego i mój.

To nie to

Lubię jego zapach. Lubię jak staje tuż za mną, opiera ręce na biodrach... Nie dotyka mnie. Nawet żaden skrawek jego ubrania nie ma kontaktu z moim. 

Tylko diabelska myśl, że tak bardzo chciałabym się odwrócić i żeby jego dłonie z bioder zawędrowały w moje włosy... 

Nawet to robię. On w sekundę chwyta o co mi chodzi. I szkoda, że wszystko trwa chwilę, bo szybko dłonie gubią rytm, język też i biodra też...

To nie to.