***

 Doskonale trafia w moje wyobrażenia, opowiada niby o tym co by chciał, a tak się składa, że chciałabym tego samego. Pociąga mnie coraz bardziej. Jeszcze nie wiem co z tym zrobię, ale... coraz bardziej wiem co bym chciała...

A jeśli to już koniec?

Będzie mi brakowało...

Czekania, Adrenaliny, Opowieści, Rozmów, Wkurzania się i Godzenia, Gór z nim tuż obok, Jego charyzmy, Seksu, pasji, siły, Wspierania, Spojrzeń gdy myślał, że nie widzę albo nie dostrzegam, Pewności, że przecież coś na pewno wymyśli...

Obawiam się, że miał rację...

Pytania

Rozbiera mnie, ale nie z ubrań. 

Powoli, czasem gwałtowniej, ale skutecznie. 

Jeszcze nie doszliśmy do sedna, jednak czuję, że jesteśmy blisko. To co wyłania się spod tych wszystkich grubych swetrów, koszulek z meszkiem, majtek z nogawkami, rajstop min. 60 den, narzutek, kamizelek... to ja. Taka jaką siebie lubiłam. Moja. 

I coraz mniej ta "ja" i "moja" podobam się mężowi. Czuję jak zwiększa dystans, ogranicza i dawkuje czułość, okopuje się w sobie. 

Nie wiem co zrobić...

Pamiętam...

Nagą, swoim ciałem oparłeś mnie o drzwi. Ręce splotłeś ze swoimi nad moją głową. Nogę wsunąłeś między moje uda, biodrem dociskając do framugi. I zanim nawet zdążyłam pomyśleć, co może być dalej... Zrobiłeś klika kroków w tył, przyjrzałeś się mi się nagiej i jęknąłeś. Podobałam Ci się taka... A potem wziąłeś za rękę i pociągnąłeś na łóżko. 

Ciąg dalszy jest już tylko jego i mój.

To nie to

Lubię jego zapach. Lubię jak staje tuż za mną, opiera ręce na biodrach... Nie dotyka mnie. Nawet żaden skrawek jego ubrania nie ma kontaktu z moim. 

Tylko diabelska myśl, że tak bardzo chciałabym się odwrócić i żeby jego dłonie z bioder zawędrowały w moje włosy... 

Nawet to robię. On w sekundę chwyta o co mi chodzi. I szkoda, że wszystko trwa chwilę, bo szybko dłonie gubią rytm, język też i biodra też...

To nie to.

Braki

 Całkiem nie wychodzi.  Dłonie nie potrafią odnaleźć właściwego punktu. Język co prawda rusza w drogę, ale co i rusz ją gubi. Biodra nie mogą złapać rytmu. O! nie przychodzi. 

Może dlatego że myśli poruszają się po innych ścieżkach niż ciało by potrzebowało. Na pocieszenie został tylko zmysłowy Widnokrąg Myśliwskiego.

To trudny, frustrujący czas. 

Tak długo

 Tak długo czekałam. Dwa zdania:

"Widzę A., że jesteś zmęczona. Chodź, odwiozę Cię do domu." 

I tak wiele się zmieniło.